12.08.2010

Ο κατεργάρης καλλιτέχνης

Μια φορά κι έναν καιρό,
ζούσε ένα μικρούλι ξωτικό,
όμορφο, γλυκό μα κι ολίγον πονηρό.

Στις αυλές τριγύρω πάει,
τα παιχνίδια τα χαλάει
και τα ρούχα από τις μπουγάδες τα πετάει.

Τους νοικοκυραίους τους τσατίζει,
η μαμά του απ' το θυμό της κοκκινίζει,
μα, τον μικρό μας, καμία έγνοια δεν σκοτίζει.

Ώσπου μια μέρα ξαφνικά,
εκεί που το ξωτικό μας ετοίμαζε μια ζαβολιά,
ένα σπίνος πετιέται από το πουθενά!

Ει, μικρό μου παλικάρι,
τι κρύβεις μέσα στο ταγάρι;
Μήπως ψύλλους για να βάλεις στου γαϊδάρου το σαμάρι;

Στο ξωτικάκι κόπηκε η λαλιά.
Πως ήξερε τούτο το πουλάκι τη δική του σκανδαλιά;
Το 'ξέραν άραγε όλα τα πουλιά;

Ευθύς να λέει μαι δικαιολογία ξεκινάει,
μα αντί γι' αυτό σαν πουλάκι κελαηδάει
κι όλη την αλήθεια μαρτυράει.

Το πουλάκι του γελάει,
σε ξωτικένια γλώσσα του μιλάει
κι όλη την αλήθεια του ομολογάει:

Εμείς, μικρέ μου, τα πουλιά,
που έχουμε φτερά και πετάμε μίλια μακριά,
βλέπουμε και ξέρουμε πολλά.

Και για 'σένα φίλε μου μικρέ,
ένα έχω να σου πω:
Αγόρι καλό και συμπαθητικό
είσαι για όλο το χωριό.

Μα τις σκανταλιές σου σαν αρχίζεις,
όλων την αγάπη την γκρεμίζεις
και με θυμό όλους τους γεμίζεις.

Αστείο και διασκεδαστικό
δεν είναι να βασανίζεις ένα ζωντανό,
μα με γέλια και χαρές, να γεμίζεις όλο το χωριό.

Σαστισμένο μένει το μικρό μας,
το όμορφο, γλυκούλη ξωτικό μας,
καθώς καταλαβαίνει πως για όλους ήτανε μπελάς.

Το μικρό μας ξωτικό, πήρε μια αναπνοή βαθιά,
σκέφτηκε πολύ - πολύ καλά
και την απόφαση του ανακοινώνει από της μαμάς την αγκαλιά.

Φίλοι μου καλοί κι αγαπημένοι,
μια συγνώμη σας ζητώ, που από τις σκανταλιές μου είστε ταλαιπωρημένοι
κι όλο σας κάνω να είστε θυμωμένοι.

Άλλη αταξία σας υπόσχομαι πως δεν θα κάνω
κι ότι από το μυαλό μου θα περάσει, σε χαρτάκι θα το γράφω
και στις μεγάλες τις γιορτές, πάνω σε εξέδρα θα σας το παρουσιάζω.


Έτσι κανένας δεν θα ενοχλείται.
Το αστείο μου όλοι θα το μοιραστείτε
και την παράσταση μου θα ευχαριστηθείτε!

Όλοι ενθουσιαστήκαν με του ξωτικού μας την ιδέα
κι όλοι θέλανε να τον κάνουνε παρέα,
μήπως και πρωταγωνιστήσουν στην επόμενη
έμπνευση του την μοιραία..

Έτσι ο μικρός μας φίλος ο καλός,
από κατεργάρης και κακός,
της τέχνης έγινε δημιουργός και του θεάτρου λειτουργός!!!




2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η γνωστή ατάκα "εγώ πότε θα γίνω μάνα" νομίζω βρήκε τη θέση της στο πρόσωπό σου! Συνέχισε να γράφεις!

Unknown είπε...

Τι μου θύμισες, αυτή την ατάκα την είχα για καιρό φόντο στο κινητό μου, θυμάσαι; Και τώρα παρά τις δυσκολίες, απολαμβάνω αφάνταστα το ρόλο της μαμάς. thx!